మనుషులం దిగులు పడుతుంటాం.

ఒకటా రెండా యెన్నో సమస్యలు. 

దేన్ని ముట్టుకున్నా మృదువుగా తగలదు. పల్లెరుగాయను పట్టుకున్నట్టు గరుగ్గానే తగులుతుంది.. 

యెవర్ని గుర్తు చేసుకున్నా… వాళ్లు నిన్ను అన్న మాటలో, వాళ్లను నువ్వు అన్న మాటలో మనస్సుకు గుచ్చుకుంటాయి. 

వొకటా రెండా, వొకరా యిద్దరా…. ఏం గుర్తు చేసుకున్నా దిగులేస్తుంది. ఇక్కడ ఈ భూమ్మీద యింకా ‘వుండాలా’ అనిపిస్తుంది. 

సమస్యలలోంచి, వైమనస్యాల లోంచి తప్పించుకుపోదామంటే కుదరదు. దిగుళ్ల పుట్టలో అలసిన పామువి అయిపోతావు నువ్వు. పుట్టలోంచి బయటికి వొక్క దారి కూడా కనిపించదు. 

ఉరి వేసుకు చనిపోవడమో, సముద్రాన పడిపోవడమో, పెళ్లాం బిడ్డల నోటి కాడి కూడు కూడా ఖర్చు పెట్టి సురాపానంలో మునకలేసి వూపిరొదలడమో… అంతకు మించి ఛాయిస్ కనిపించదు. 

అలాంటప్పుడే… అప్పుడు నువ్వు తలపెట్టిన మరణంతో సహా యేదీ శాశ్వతం కాదనే ఒక వూహ గొప్పగా పని చేస్తుంది. దిగులు పుట్ట నుంచి బయటికి దారి చూపిస్తుంది.. 

మరణమే శాశ్వతం కానప్పుడు, ఈ కష్టాలు కూడా శాశ్వతం కాదు. ఏదీ వున్నదున్నట్టు వుండదు. ప్రతిదీ మారతుంది. ఎవెరి థింగ్… ఇన్ ఫ్లక్స్.  

మారిపోడానికి వీలున్న దీని గురించేనా…ఈ కష్టం ఇక తీరదు అన్నట్టు ఇంత సేపూ నెత్తీ నోరు కొట్టుకుంటున్నది… అనే వూహ కొత్తగా వొక ‘ఫీలింగ్ అఫ్ వెల్ బీయింగ్’ని ఇస్తుంది. 

మరేం పరవాలేదనిపిస్తుంది.

ఎన్ని జరగలేదు, మరణ ధిక్కారాలు?

పురాణాల్నిండా అవే.   

యేసుక్రీస్తు తన గోరీ లోంచి లేచి వెళ్లిపోలేదూ?! మార్కండేయుడిని శివుడు తిరిగి బతికించలేదూ?! యముడు సత్యవంతుడిని బతికించి సావిత్రమ్మకు యిచ్చెయ్యలేదూ?! 

అవన్నీ మిరకిల్స్. అద్భుతాలకు సంబంధించిన వూహలు.

అద్భుతాలు జరుగుతాయనే వూహ ఎంత సాంత్వన? అన్నిటికన్న ఎక్కువ సాంత్వన మరణ రాహిత్యం వూహ.

మరణం శాశ్వతం కాదు, నా సమస్యలు శాశ్వతం కావు… అని అనుకోడంలో పెద్ద వూరట.  (more…)